مجله خبری مساجد

ترکمن ها در طول مرگ و وضعیت احتضار ملایی را بر بالین بیمار حاضر می نمایند که سوره ی یاسین بخواند. بعداز مرگ، مرده را در باطن «اُی» غسل میدهند - امروزه در یکی اتاق های منزل اش- و کفن می پوشانند و در وسیله ای چوبی آدرس مسجد توفیق مشهد مشابه برانکار (به مکان تابوت) قرار می‌دهند و در مسجد محل - امروزه در مسجد جامع- نماز میت به مکان می‌آورند. بعد از آن، به طور کاروانی از مشایعین در حالی که چاشو/ روسری ابریشمین بر روی جسد کشیده اند، به قبرستان میبرند و به خاک می سپارند. در مراسم نماز میت و تشییع جنازه، زنان حق کمپانی ندارند.
ترکمن ها، قبر را به نحوی می كنند كه دارنده دو رزرو مسجد توفیق مشهد بخش باشد به‌این معنا كه آغاز قسمتی از زمین را به عمق یك متر در 2*5/1 متر می كنند و بعد از آن ضلع غربی آن را مجدداً به اندازه آدم آغاز به كندن می كنند و آن گاه حاضرین پارچه یا این که چارقد روی میت را برداشته روی قبر با دست نگه می دارا‌هستند و مرده را به آرامی در محلی كه كنده اند قرار می‌دهند خیمه به طوری حائل میباشد كه افق و ناظرین بالائی هیچكدام قرار تصاحب کردن مرده را نمی بینند. رمز مرده را به سمت شمال و شکل را به سمت قبله قرار داده و در مقابل چشمان او به دیوار قبر دعایی موسوم به «كوكرك دغا» (آیاتی از قرآن مجید) نوشته بر دیواره قبر می چسبانند بدین اطمینان زمانی كه نكیر و منكر برای سؤال آمد چشمان مرده به آن دعا افتاده بتواند پاسخ دهد و روح متوفی را از جراحت ارواح خبیثه محافظت می نماید.
بعد از آن چوب و نی را به نحوی اریب قرار میدهند و کم کم خاك روی لحد می ریزند. خاك روی گورشماره مسجد توفیق مشهد را به اندازه كوهان شتر بر جسته می كنند. در زمان خاك ریختن بر رمز گور دو قطعه چوب به صورت عمودی یكی در محل راز و دیگری در محل پای مرده قرار می‌دهند و به آن بندهای كفن را می بندند. در تک تک برهه زمانی تشییع جنازه، ملایی، سرگرم خواندن آیه‌ها قرآنی میباشد.
در هنگام گذاشتن جسد در باطن گور، یک کدام از حاضرین با صدای بلند میپرسد: «این مرحوم چه‌طور آدمی بود؟» حاضرین شهیدشدن می‌دهند: «انسان خیر و خوبی بود.» با این آرزو که ملائکه ناظر «لبیک» بگویند و در نزد معبود، شفاعت نمایند.
بعداز مراسم تشییع جنازه، ملای یاروهمدم، آیاتی مسجد طالقانی مشهد را در تقدیم روح متوفی خواندن می نماید و حاضرین «آمین» میگویند. بعد از آن در بین خاضرین نان و سکه ی پول تحت عنوان «خیرات متوفی» تقسیم می نمایند که معمولا به فرد گورکن یا این که پاسبان آرامستان داده می‌گردد.
با اتمام مراسم دعاخوانی، مشایعین لاشه، به منزل ی صاحب و مالک عزا بر میگردند. درین محل شیخ محل، گشوده هم آیاتی از قرآن مهربان تلاوت می نماید و حاضرین به روح متوفی تقدیم می نمایند و با سپاس مالک عزا پراکنده می‌شوند و صرفا اقوام، دوستان و نزدیکان، باقی می‌مانند.
از سایر مراسم عزاداری این میباشد که صاحبان عزا، زمان یک هفته به سوگ عزیز از دست رفته ی خویش می نشینند و دوستان و آشنایان بدور و در حدود حضور می‌آیند و با قرائت فاتحه تسلیت میگویند.

ترکمن ها در طول مرگ و وضعیت احتضار ملایی را بر بالین بیمار حاضر می نمایند که سوره ی یاسین بخواند. بعداز مرگ، مرده را در باطن «اُی» غسل میدهند - امروزه در یکی اتاق های منزل اش- و کفن می پوشانند و در وسیله ای چوبی آدرس مسجد توفیق مشهد مشابه برانکار (به مکان تابوت) قرار می‌دهند و در مسجد محل - امروزه در مسجد جامع- نماز میت به مکان می‌آورند. بعد از آن، به طور کاروانی از مشایعین در حالی که چاشو/ روسری ابریشمین بر روی جسد کشیده اند، به قبرستان میبرند و به خاک می سپارند. در مراسم نماز میت و تشییع جنازه، زنان حق کمپانی ندارند.
ترکمن ها، قبر را به نحوی می كنند كه دارنده دو رزرو مسجد توفیق مشهد بخش باشد به‌این معنا كه آغاز قسمتی از زمین را به عمق یك متر در 2*5/1 متر می كنند و بعد از آن ضلع غربی آن را مجدداً به اندازه آدم آغاز به كندن می كنند و آن گاه حاضرین پارچه یا این که چارقد روی میت را برداشته روی قبر با دست نگه می دارا‌هستند و مرده را به آرامی در محلی كه كنده اند قرار می‌دهند خیمه به طوری حائل میباشد كه افق و ناظرین بالائی هیچكدام قرار تصاحب کردن مرده را نمی بینند. رمز مرده را به سمت شمال و شکل را به سمت قبله قرار داده و در مقابل چشمان او به دیوار قبر دعایی موسوم به «كوكرك دغا» (آیاتی از قرآن مجید) نوشته بر دیواره قبر می چسبانند بدین اطمینان زمانی كه نكیر و منكر برای سؤال آمد چشمان مرده به آن دعا افتاده بتواند پاسخ دهد و روح متوفی را از جراحت ارواح خبیثه محافظت می نماید.
بعد از آن چوب و نی را به نحوی اریب قرار میدهند و کم کم خاك روی لحد می ریزند. خاك روی گورشماره مسجد توفیق مشهد را به اندازه كوهان شتر بر جسته می كنند. در زمان خاك ریختن بر رمز گور دو قطعه چوب به صورت عمودی یكی در محل راز و دیگری در محل پای مرده قرار می‌دهند و به آن بندهای كفن را می بندند. در تک تک برهه زمانی تشییع جنازه، ملایی، سرگرم خواندن آیه‌ها قرآنی میباشد.
در هنگام گذاشتن جسد در باطن گور، یک کدام از حاضرین با صدای بلند میپرسد: «این مرحوم چه‌طور آدمی بود؟» حاضرین شهیدشدن می‌دهند: «انسان خیر و خوبی بود.» با این آرزو که ملائکه ناظر «لبیک» بگویند و در نزد معبود، شفاعت نمایند.
بعداز مراسم تشییع جنازه، ملای یاروهمدم، آیاتی مسجد طالقانی مشهد را در تقدیم روح متوفی خواندن می نماید و حاضرین «آمین» میگویند. بعد از آن در بین خاضرین نان و سکه ی پول تحت عنوان «خیرات متوفی» تقسیم می نمایند که معمولا به فرد گورکن یا این که پاسبان آرامستان داده می‌گردد.
با اتمام مراسم دعاخوانی، مشایعین لاشه، به منزل ی صاحب و مالک عزا بر میگردند. درین محل شیخ محل، گشوده هم آیاتی از قرآن مهربان تلاوت می نماید و حاضرین به روح متوفی تقدیم می نمایند و با سپاس مالک عزا پراکنده می‌شوند و صرفا اقوام، دوستان و نزدیکان، باقی می‌مانند.
از سایر مراسم عزاداری این میباشد که صاحبان عزا، زمان یک هفته به سوگ عزیز از دست رفته ی خویش می نشینند و دوستان و آشنایان بدور و در حدود حضور می‌آیند و با قرائت فاتحه تسلیت میگویند.